
“Το τέλος του κόσμου”
Πώς τελειώνει ο κόσμος; | Ένα νέο λογοτεχνικό project ξεκινάει!
Η ιστορία μας ξέβρασε στο πέρασμα Ανατολής και Δύσης, τα μάτια μας βέβαια, δεν κοιτάζουν ούτε την ανατολή, ούτε τη δύση. Βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας, όπως λέει και ο λαός. Μα, ο λαός αυτός, δεν έχει καμία ελπίδα…
Γιατί βρέχει συνέχεια; Γιατί έχει αέρα συνέχεια; Γιατί κάνει κρύο συνέχεια; Γιατί ο καιρός δε λέει να φτιάξει; Πότε θα φορέσω τα καλοκαιρινά μου; Πότε θα μαυρίσω; Πότε θα γίνω μάνα…;
Μια τηλεοπτική σειρά γίνεται διαδικτυακή σειρά + άλλοι 5 λόγοι
Εσύ πού ήσουν, κάθε φορά που σε ζήταγα; Κάθε φορά που σε συζήταγα, μα ποτέ μου δε σε σύστησα σε κάποιον…
«Πόσο μεγάλη είναι, η τηλεόραση; Πόσο την έχεις, την τηλεόραση;»
Πολλές φορές παρομοιάζουμε την αγάπη με δέντρα, με λουλούδια, με εξοχικά, με αυτοκίνητα με οτιδήποτε, αλλά την λέξη «σ’ αγαπώ» δεν τη λέμε ποτέ.
Όσο γρήγορος ακούγεται ο τίτλος, άλλο τόσο θα είναι και το κείμενο! Και παράλληλα και η έμπνευση που θα αποκομίσεις! Μέσα σε 5’ να έχεις πάρει κάποιο ερέθισμα και να έχεις ήδη αρχίσει να γράφεις.
Κάποιος είχε πει, πως οι συγγραφείς γράφουν ένα ολόκληρο διήγημα ή βιβλίο για να καταλήξουν στην τελευταία πρόταση. Κάπως έτσι μου γεννήθηκε αυτό το κείμενο
«Δεν είμαι σίγουρος για το αν συναντηθήκαμε τυχαία ή όχι, είμαι σίγουρος όμως για την καρδιά μου. Η καρδιά έχει πάντα δίκαιο. Οι χτύποι της καρδιάς μας είναι ρυθμιστής μιας σχέσης. Η δικιά μου χτυπούσε και έτρεχε όπως ο Κεντέρης όταν τον κυνηγούσαν οι επτά μελαμψοί, με δυο σημαντικές σημειώσεις, η καρδιά μου δεν ήταν ντοπαρισμένη, και έτρεχε και πιο γρήγορα»