ΣΤΙΧΟΙ
Κανόνες τονισμού
20/04/2015
Τους τόνους που μου μάθανε στο πρωινό σχολείο τους έφαγα μια Κυριακή στο δίπλα καφενείο και μείνανε τα γράμματα χωρίς κάνα κεφάλι μα το δικό μου κάνανε να βράζει σα καζάνι Οι δάσκαλοι μου λέγανε για την περισπωμένη μα εγώ
Θράσος Κ.
09/10/2014
Τα όνειρα που έβλεπες σε κύκλωσαν σα φίδια σε θρέψανε με αφορμές χωρίς να δεις που πας και νόμιζες πως έτρεχες, μα έτρεχες στα ίδια στα μέρη που δεν έμαθες ποτέ να αγαπάς Νανούρισμα οι προσευχές που προσπαθείς να κάνεις
Οι α-νοητες γραμμές ενός τετραδίου
27/05/2014
Κρυβόσουνα συνέχεια σε ένα λευκό σεντόνι σ’ ένα χαρτί που έπλεξες να ζήσεις για φωλιά και έψαχνες στο άπειρο το δρόμο που τελειώνει τον δρόμο που θα στόλιζε την άδεια σου αγκαλιά Τα λόγια που μας χάρισες τα κάναμε κορνίζα
Μόνος στο έρημο νησί
11/03/2014
Μόνος στο έρημο νησί ο μόνος φίλος μου με έχει κάνει πέρα κι ο μόνος γείτονας δε λέει καλημέρα πίσω απ’ το τζάμι με κοιτάζει το πρωί Μόνος στο έρημο νησί βλέπω τον κόσμο από δυο εφημερίδες και τη σιωπή
Η αφήγηση ενός ναυαγού
24/01/2014
Ναυάγησα σε πέλαγο που ήλιος δεν το βλέπει μήτε Θεός και διάβολος δε ξέρουν εδώ πέρα ούτε καλό, ούτε κακό η μοίρα μου, μου πρέπει κι είμαι σαν τρύπιος αετός σε καθαρά Δευτέρα Κολύμπησα σε μια στεριά μα ήταν κλειδωμένη
Στα κέρατα του ταύρου
23/11/2013
Οι στίχοι από το είκοσι ως και το δυοχιλιάδες είναι τα δάκρυα αυτών, που ‘γραφαν με ψυχή ανάρμοστοι πολιτικοί σαν αυστηρές μανάδες δεν άφηναν το αλφάβητο να μπει μες στη ζωή Το αίμα έβαψε αργά τα ποιήματα του Παύλου κι
Θολή φωτογραφία
27/10/2013
Η θάλασσα κρεμιέται στις φωνές σ’ αυτές που για αγάπες δε μιλάνε το σώμα να νικήσουν με στιγμές τη τέρψη προσπαθούν να λησμονάνε Τα κύματα στολίζουν το λαιμό φορώντας του μια γεύση απ’ αλμύρα στα πάθη να φορέσουν φυλακτό να
Ο βυσσινόκηπος
21/10/2013
Μες στις λέξεις μου φωλιάζει ένα δέντρο μοναξιάς και το πνίγω σε ένα κύμα, που περνάει μα σου ψιθυρίζω λόγια που δεν άκουσες ποτέ και πολλά που το μυαλό σου, δε χωράει Η φωνή σου διαπερνάει τις στιγμές που δεν
Ημισέληνος
04/10/2013
Στα πλαίσια μιας άσκησης στο Μικρό Πολυτεχνείο, όπου το θέμα της άσκησης ήταν να γράψουμε ένα παραμυθοτράγουδο, με ήρωα, τόπο, δράση, χρόνο, τρόπο. Προέκυψε αυτό εδώ το τραγούδι. Ένα παιδί απόδημο με τσάντα και σανδάλια στο δρόμο βγαίνει για να
Με θέα τον ακάλυπτο
21/09/2013
Σε ένα στενό υπόγειο χωρίς καθόλου φώτα ανάψαμε τρία κεριά να μοιάζουν βαρελότα Δίπλα απ’ το παράθυρο στο ραγισμένο τζάμι κοπήκανε τα όνειρα τα πήρε το ποτάμι Και την στιγμή του τραπεζιού του κόσμου το ρεγάλο συλλάβισα το φαγητό να
Η ευχή των αστεριών
21/09/2013
Συλλαβίζεις με τα χείλη σου τα αστέρια και φοράς όλη την νύχτα στην ματιά σου πόσα άραγε να πέφτουν στην ποδιά σου πόσα άραγε να κρύβεις μες στα χέρια Σε ποια γλώσσα τους μιλάς και σου μιλάνε ποιο τραγούδι ψιθυρίζουν
