Θάλασσα
06/04/2016
Μια φορά κι έναν καιρό, ήμασταν τόσο αμίλητοι εμείς οι άνθρωποι, που ακόμα και η θάλασσα φοβήθηκε τη σιωπή μας.
Menu
Μια φορά κι έναν καιρό, ήμασταν τόσο αμίλητοι εμείς οι άνθρωποι, που ακόμα και η θάλασσα φοβήθηκε τη σιωπή μας.
Μια φορά κι έναν καιρό, ένα καλοκαίρι του 2030, η Αθήνα είχε πιάσει πάγους. Ήταν το πρώτο καλοκαίρι που η Αθήνα ήταν χιονισμένη.
Η ζωή μας έχει γίνει ένα προκαθορισμένο γεγονός με πλαστικά συναισθήματα.
Πώς μπορείς να κρατάς στο ένα χέρι την αγαπημένη σου, και στο άλλο χέρι αυτό που σε κάνει να μην την αγαπάς;
Ο τάδε γνώρισε την τάδε σε ένα μαγαζί. Η εφαρμογή που είχαν βάλει στο κινητό δούλεψε μια χαρά. Στο μαγαζί δεν είπαν κάτι, απλά κοιταχτήκαν. Το βράδυ που πήγαν σπίτι άρχισαν και μιλάγανε, στέλνανε φατσούλες, ηχογραφημένα μηνύματα, μικρά video και γυμνές φωτογραφίες.
Κάπου στους πρόποδες του Ολύμπου υπάρχει ένα πολύ μικρό χωριουδάκι που λέγεται Λένγκω. Το χωριό αυτό πέρα από το ιδιαίτερο όνομα, έχει και κάτι άλλο ακόμα πιο ιδιαίτερο, στο χωριό αυτό ζούνε πάντα εκατό άτομα.
«Το μόνο που ονειρεύομαι είναι μια κοινωνία αγγέλλων», αυτό είπε ο Αλέξης και μετά σώπασε. Τώρα άκουγε μόνο τον ήχο της θάλασσας και τους χτύπους της καρδιάς του. Το ξέρει πως τα πολλά λόγια είναι φτώχια και δεν ήθελε πάλι να αρχίζει να ασθμαίνει από τις πολλές σκέψεις, αλλά και τα όνειρα που είχε για αυτήν τη γαμημένη ζωή.
Όλα άρχισαν το 2013, όταν άνοιξε στα νότια προάστια το πρώτο μαγαζί κεμπάπ κυρ. Αρίστος και συγκεκριμένα στο Π. Φάληρο. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, ήταν ένα συνηθισμένο σουβλατζίδικο που υποτίθεται πως είχε καλό κεμπάπ. Απλά πούλαγε δήθεν πολυτέλεια σε
Μια φορά κι έναν καιρό στο βυθό της θάλασσας ζούσαν δύο κοχύλια. Το ένα ήταν ένα πολύ όμορφο κοχύλι, είχε μελιχρό κέλυφος, όμορφη όψη και γυάλιζε συνέχεια∙ το άλλο ήταν ένα πολύ μικρό και ανούσιο κοχύλι, χωρίς κανένα ιδιαίτερο χρώμα,
Είναι μεσημέρι, μιας καθημερινής μέρας. Τα πάντα έχουν συμβεί στον κόσμο από το πρωί. Αφίξεις, αναχωρήσεις, συζητήσεις, πράξεις, φιλιά, αποχαιρετισμοί και χωρισμοί. Όλα στον κόσμο έχουν συμβεί, αλλά υπάρχει κάτι που ακόμα να γίνει. Απόγευμα. Οι άνθρωποι ξέρουμε το τρόπο
—Θες να οδηγήσεις εσύ; Θέλω να είμαι πιο άνετη… —Εντάξει… Μπήκαν στο αμάξι με μια μικρή αμηχανία και οι δύο. —Είσαι πάντα τόσο ντροπαλός; —Όχι, μόνο στην αρχή. —Α ok τότε… Φίλα με. Της παραμέρισε τα μακριά μαλλιά και τη
Ο Ανδρέας πίστευε πως το καλύτερο κοινωνικό δίκτυο δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα· γι’ αυτό πήγαινε κατά διαόλου η ζωή του. Προτίμησε να μείνει μουγκός για μήνες. Ούτε μία ανάρτηση το μήνα Οκτώβρη! Οι φίλοι του νόμιζαν πως πέθανε· δεν τον
iatridis·gr 2013-2021 | Powered by Graphy©. All rights reserved.
