
Όνειρα στα σύννεφα
Μια ιστορία για το Κασετόφωνο
Έχουμε ξεχάσει την έννοια της γειτονιάς, την έννοια του γείτονα και γενικά το τι θα πει να συνδέομαι. Σχεδόν έχουμε βγάλει από το μυαλό μας τους δεσμούς και τις επαφές. Μιλάμε μόνο μέσα από τις πανοπλίες μας και τώρα μέσα από τις μάσκες μας. Εκεί που χρειαζόταν θάρρος δημιουργήσαμε safe zone, εκεί που υπήρχαν γειτονιές σπείραμε Airbnb. Ευτυχώς, λίγο πριν κλείσουμε την πόρτα στο έτος, τα Χριστούγεννα και γενικά οι γιορτές μας θυμίσουν ό,τι ξεχάσαμε μέσα στη χρονιά.
Ο Μάνος και η Νεφέλη συναντήθηκαν στην είσοδο μιας πολυώροφης πολυκατοικίας μία ώρα πριν αλλάξει ο χρόνος. Ντυμένοι και οι δύο με τα καλά τους…
Το συγκεκριμένο σύνθημα το έγραψε κάποιος ή που είναι πολύ ερωτευμένος ή κάποιος μεγάλος φαν του Μητροπάνου ή κάποιος ιδιοκτήτης πολυκατοικίας προς τον νοικάρη…
Κάποιος είχε πει, πως οι συγγραφείς γράφουν ένα ολόκληρο διήγημα ή βιβλίο για να καταλήξουν στην τελευταία πρόταση. Κάπως έτσι μου γεννήθηκε αυτό το κείμενο
«Δεν είμαι σίγουρος για το αν συναντηθήκαμε τυχαία ή όχι, είμαι σίγουρος όμως για την καρδιά μου. Η καρδιά έχει πάντα δίκαιο. Οι χτύποι της καρδιάς μας είναι ρυθμιστής μιας σχέσης. Η δικιά μου χτυπούσε και έτρεχε όπως ο Κεντέρης όταν τον κυνηγούσαν οι επτά μελαμψοί, με δυο σημαντικές σημειώσεις, η καρδιά μου δεν ήταν ντοπαρισμένη, και έτρεχε και πιο γρήγορα»
Αυτή η στήλη θα διαρκέσει για μία εβδομάδα (29/10-4/11). Κάθε μέρα θα δημοσιεύεται και ένα νέο κείμενο στο inner.gr. Το κάθε κείμενο θα περιέχει 24 προτάσεις, όσες και οι ώρες.
Ένα ξενοδοχείο είναι η ζωή –μας– και μάλιστα από τα πιο φτηνά. Παρ΄ όλα αυτά, για όσο μένουμε εδώ θα πρέπει να είμαστε εντάξει με εμάς, με τους γείτονες, αλλά και με αυτούς που μας το νοικιάζουν.
Τα Χριστούγεννα είναι η κατάλληλη εποχή ή για να ερωτευτείς παράφορα ή για να τα βρεις με τον εαυτό σου. Η Έλενα στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν μόνη. Μια μόνη τραγουδίστρια σε ένα συγκρότημα στην Ελλάδα.
Όταν πραγματοποιείς σχέδια για το μέλλον, κάποιος άλλος γελάει με το παρόν σου.
Το λιμάνι της Νισύρου έμοιαζε με νεκρή ζώνη, η δυστυχία είχε πνίξει το νησί ολοκληρωτικά.
Έχετε δοκιμάσει ποτέ, πόσο αναπαυτικά είναι τα σκαλιά μιας ξένης πολυκατοικίας; Μιας πολυκατοικίας με μεγάλο κήπο, τραπέζι, κόκκινες τριανταφυλλιές και που είναι λίγο πιο δίπλα από εκεί μου μένετε;