Νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε με το πρώτο, δεν χρειάζεται περισσότερη επεξήγηση, γινόμαστε καλύτεροι αν γράφουμε, είναι η δικιά μας προπόνηση. Αν για κάποιο λόγο σταματήσουμε να γράφουμε τότε αυτόματα δεν θεωρούμαστε γραφιάδες.
Πολλές φορές ξεχνάμε τον σκοπό για κάτι που κάνουμε, ύστερα χανόμαστε, ξαναχανόμαστε και μόλις χαθούμε οριστικά θυμόμαστε το λόγο που έχουμε ξεκινήσει και έτσι ξαναβρισκόμαστε.
«Πόσο μεγάλη είναι, η τηλεόραση; Πόσο την έχεις, την τηλεόραση;»
Όσο γρήγορος ακούγεται ο τίτλος, άλλο τόσο θα είναι και το κείμενο! Και παράλληλα και η έμπνευση που θα αποκομίσεις! Μέσα σε 5’ να έχεις πάρει κάποιο ερέθισμα και να έχεις ήδη αρχίσει να γράφεις.
Υπάρχει διαφορά στο να γράφουμε το πρωί ή το βράδυ; Αλλάζει η ψυχοσύνθεσή μας με το πόσο φως έχει έξω ο ουρανός;
–Γιατί γράφεις; (ρώτησε το κορίτσι)
–Γράφω για να πολεμήσω αυτά που δεν μου δίνει η ζωή (απάντησε το αγόρι)
–Αν παίζαμε χαρτοπόλεμο τότε θα νικούσες…
Πάτησα δυο-τρεις φορές το κουμπί νομίζοντας πως το ασανσέρ θα έρθει πιο γρήγορα. Μάταια, το ασανσέρ έκανε την ίδια ώρα. Τελικά κατέβηκε και αυτόματα άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες του. Επιβιβάστηκα και αμέσως πάτησα το κουμπί «εννιά», εκεί σταματάω για να πάω στη δουλειά.
Αν μπορούσαμε να στεγνώσουμε όλα μας τα λάθη σε ένα μόνο φύσημα του ανέμου θα το κάναμε;
Όταν πραγματοποιείς σχέδια για το μέλλον, κάποιος άλλος γελάει με το παρόν σου.
Έχετε δοκιμάσει ποτέ, πόσο αναπαυτικά είναι τα σκαλιά μιας ξένης πολυκατοικίας; Μιας πολυκατοικίας με μεγάλο κήπο, τραπέζι, κόκκινες τριανταφυλλιές και που είναι λίγο πιο δίπλα από εκεί μου μένετε;
